Żale nauczycielki.

Czasami zastanawiam się, czy dobrze wybrałam zawód. Chyba czasami każdy zadaje sobie takie pytanie i nie zawsze znajduje na nie odpowiedź. Ja właściwie znajduję, bo zawsze po takich przemyśleniach wzdycham sobie pod nosem i idę dalej. Jednak takie przemyślenia pod tytułem „i co ja robię tu?” zdarzają mi się w złych chwilach. Najczęściej oczywiście wynika to z zachowania uczniów albo nawału pracy papierkowej, ale czasami przychodzi tak samo z siebie.

Dzisiaj miałam krótka rozmowę z panią dyrektor na temat zupełnie niezwiązany z przemyśleniami, ale pojawił się też wątek wymagań wobec uczniów. Otóż teraz kładzie się nacisk na „komunikację” językową. Co to oznacza? Można mówić byle jak, byle tylko ktoś, kto ma dobrą wolę, mógł to zrozumieć. Obniża się wymagania, bo wszystko jest dla uczniów za trudne. W związku z tym uczniowie uczą się jeszcze mniej, bo im się mniej chce. Efektem tego jest kolejne obniżenie wymagań, „bo uczniowie nie potrafią, bo za trudne”. I tak w kółko to samo…

I tak zaczynam się zastanawiać, po co to??!! Po co w ogóle uczyć, skoro zamiast wymagać rzetelnej wiedzy, mam „starać się” zrozumieć co uczeń miał na myśli i jak się domyślę to wystarczy. W związku z tym czytam potem kwiatki w sprawdzianach „Me names is Patryk” albo „fiveeti sewen” (powinno być „my name is Patryk” i „fifty-seven”). I co, mam to zaliczyć? Bo intencja jest zrozumiała bez wątpienia, przynajmniej dla mnie. Tylko właściwie dlaczego mam kogoś skazywać na rozszyfrowywanie złotych myśli ucznia, skoro jego obowiązkiem jest się tego nauczyć i nie robić byków. Ja wiem, że można nie mieć serca do języków, że można ich nie rozumieć, ale jednak słówek trzeba wykuć się na pamięć i nie ma tu większej filozofii.

Pamiętam, jak w szkole pani nie chciała mi postawić szóstki, bo napisałam zdanie POPRAWNIE, ale nie tak, jak ona chciała. Kłóciłam się o tą popapraną szóstkę, jak o nic innego w moim życiu, bo chciałam iść na filologię angielską. Wykłóciłam w końcu, ale wiele mnie to kosztowało. Przypominam jednak, że ja to zdanie napisałam bez błędu, spójnie i logicznie. Nie było wtedy mowy o „komunikacji”, bo komunikacja to była poprawność i bezproblemowe zrozumienie interlokutora. Nie było mowy o tym, żeby nauczyciel musiał domyślać się, co uczeń ma na myśli i jak zgadnie, to mu postawi dobrą ocenę. Trzeba było UMIEĆ. No i człowiek uczył się i musiał umieć. Jeden lepiej, drugi gorzej, tak bywa na każdym przedmiocie (ja byłam tępa z bilogii, ale podstaw nauczyć się musiałam, choćby na pamięć). Jednak na pewno żaden nauczyciel nie musiał domyślać się, co mam na myśli, bo jak robiłam błędy i gadałam bzdury to dostawałam banię i nie ma przebacz…

Podobne podejście mam do „zaliczeń” egzaminu gimnazjalnego czy matury. Pomijam już słynną amnestię dla maturzystów, którą zafundował nam minister Giertych, bo to już przeszłość i legenda. Mówię tylko i wyłącznie o tych nieszczęsnych 30%. No cóż, będę bezwzględna i być może niesprawiedliwa, ale uważam, że nawet małpa napisałaby na te 30%. Kilka pytań testowych, kilka trafień i po sprawie, taki człowiek ma maturę! Nie wiem, ile trzeba było mieć procent, kiedy ja zdawałam maturę, bo inaczej się wtedy oceniało, ale nie było szans na ściemnianie. Pisało się pracę i trzeba było wiedzieć, o czym się pisze. Potem studia, gdzie co bardziej sympatyczni wykładowcy dawali zaliczenie przy 60 procentach, ale byli i tacy, co cenili się na 75% (a to tylko minimalna ocena). Licencjat można było zaliczyć od 60%. Nie ma mowy, żeby ktoś z 30% się przedostał przez sito.

Dlatego właśnie tak bardzo teraz razi mnie i denerwuje wszystko, co wiąże się z „obniżeniem wymagań”, naciskiem na „komunikację” i inne bzdury. Uczniowie się nie uczą, a my tylko im w tym pomagamy. Kurczę, tak mnie szlag trafił, że nie mogę dalej pisać :(.