Diament.

Serce mi się raduje, bo znalazłam diament. Wczoraj uczniowie czytali tekst na role. Klasa średnia, dążąca do słabej, niestety. I nagle każę czytać jednej uczennicy, nazwijmy ją Gaja, a ona leci niemal bezbłędnym, płynnym angielskim, zważając na znaki przestankowe i nawet mając coś w rodzaju akcentu! O ludzie! No ale dobra, myślę sobie, nie podniecać się, pewnie chodzi na korepetycje. Proszę ją, żeby została po lekcji, żebym mogła z nią porozmawiać i pytam:

Ja: Czy Ty chodzisz gdzieś na dodatkowe lekcje z angielskiego, Gaja?

Ona: Nie, a dlaczego?

Ja: Bo świetnie poszło Ci czytanie, dziewczyno. W takim razie chylę czoła, bo z pewnością masz talent, skoro uczysz się tylko na lekcjach, a mimo to tak dobrze Ci to wychodzi.

 I tu kilka słów wyjaśnienia. Nie jest tak, że uważam się za wybitnie złą nauczycielkę, skoro zakładam, że lepsi uczniowie muszą chodzić na korepetycje, żeby wypadać lepiej na lekcji. Chodzi po prostu o to, że uczniowie rzadko uczą się z własnej woli i znalezienie nagle takiej osoby, której idzie tak dobrze, mimo że nie wkłada w to żadnego ekstra wysiłku, sprawia, że szczęka opada do samej podłogi.

Oczywiście nie jest tak, że Gaja jest genialna i doskonale sobie radzi. Ma dużą znajomość słówek, bo się ich uczy. Świetnie mówi, o czym właśnie się przekonałam. Jednak gramatyka i pisanie idą jej o wiele gorzej. Nad tym trzeba by było popracować. Dlatego też spytałam, czy nie byłaby chętna chodzić na dodatkowe lekcje i uczyć się języka „na serio”. Oczywiście nie usłyszałam mega entuzjazmu, ale też się go nie spodziewałam. Umówmy się, kto chciałby uczyć się dodatkowo, jeśli nie musi tego robić? :)

No i teraz mam zagwozdkę. Jak oszlifować ten diament? Jak sprawić, żeby się nie zmarnował? Z tego, co wiem, rodzina na dodatkowe lekcje pieniędzy nie ma. Na konsultacje dziewczyna pewnie nie chciałaby chodzić, bo jak to tak – przyznać się, że chodzi się do nauczycielki po lekcjach, jeśli się nie musi. I naprawdę zastanawiam się, co z tym fantem począć…