Zastępstwa.

Istnieje taka wspaniała instytucja, którą uwielbiają wszyscy nauczyciele. Zastępstwa. Zwłaszcza jak się je ma z klasą, której się nie uczy, albo taką, w której uczy się tylko jedną z grup, bo ta druga ma angielski na poziomie podstawowym (odwieczna zmora anglistów). I co tu z takimi robić? Nie da rady realizować tematu, bo od razu są walki, komentarze, wrzaski i na nic zda się tłumaczenie, że w klasie rządzi nauczyciel. Jak się klasa zaprze, to pracować nie będzie i koniec, mogę sobie powpisywać uwagi i podzwonić do rodziców, którzy zazwyczaj mogą tyle samo co ja, i to w stosunku do własnego potomka, czyli nic. Wcale nie pomaga, jeśli nauczyciel, za którego mamy zastępstwo, coś klasie zadał. Część jeszcze coś robi albo przynajmniej udaje, ale część olewa to całościowo, bo na ocenie im nie zależy, a tak sobie to raczej robić nie będą. Zaczynają się rozmowy, hałas, uciszanie i tak w koło Macieju.

Nienawidzę zastępstw. Zwłaszcza z klasami mieszanymi albo z takimi, których nie uczę. Ale nawet te, które uczę, potrafią mi dać do wiwatu tak bardzo, że zaczynam puszczać w myślach co ciekawsze wiązanki.  Jest takie przekonanie, że zastępstwo to czas wolny. Siedzenie, gadanie, słuchanie muzyki. W sumie sama nie przepadam za przemęczaniem tych, z którymi mam zastępstwo. Zwłaszcza że nierzadko dla mnie samej jest to problem (jeszcze raz czepnę się klas mieszanych, gdzie musiałabym robić dwa zestawy pracy). Dlatego jak tylko mogę, puszczam im jakiś film. Z reguły jest dobrze. Jakoś tam się wciągają i przynajmniej nie mam chaosu. Z reguły. Ale i od reguły muszą być wyjątki.

Są osoby, którym nie pasuje wszystko. Bo oni nie rozumieją po angielsku, a te napisy tak szybko znikają (nigdy nie puszczam z lektorem, bo w minimalnym stopniu jednak słuchać muszą). Bo to głupi film jest i oni wolą sobie posłuchać muzyki. Bo to wszystko jest bez sensu i oni woleliby zwykła lekcję. A jak mówię, że w takim razie proszę wyciągać książki, cała szopka zaczyna się od nowa, bo ten angielski jest taki głupi i po co im to, i oni w ogóle nic nie chcą. Problem w tym, że kiedy tylko daję im w końcu ten czas wolny, bo dostaję szału, oni zaczynają jęczeć, że im się nudzi i chcą coś robić. Nie wiem, czego oni oczekują? Że przyprowadzę na zastępstwo grupę striptizerek dla panów, a chippendalesów dla pań? Że przygotuję dla każdego z nich osobne zadania, które dopasują się cudownie do ich humorów i możliwości? Że odgadnę ich myśli?