Komu pomagać?

Wpis inspirowany tym postem.

Pomoc i wspieranie uczniów ma dwa oblicza – z jednej strony wspieramy i pomagamy uczniom słabym, żeby mieli szansę wyciągnąć się z jedynek, z drugiej strony pracujemy z uczniem zdolnym, który chce brać udział w konkursach i pracuje pilnie i z sercem.

Jak zauważa Psotkowa, na tych uczniów słabych przeznaczamy o wiele więcej czasu i energii. I rzeczywiście problem tkwi w tym, że oni najczęściej w ogóle z tej pomocy nie korzystają. Nie zależy im, nie starają się ani na lekcji, ani później. Co z tego, że zapraszam na swoje konsultacje imiennie, podaję milion terminów (żeby nie było, że akurat tego dnia to oni nie mogą), kiedy potem siedzę sobie w pustej sali. To jest mój czas, którego oni nie szanują, a co za tym idzie nie szanują również mojej pracy. A potem domagają się zaliczeń i mojej całkowitej dla nich dyspozycji, bo nagle 1 czerwca oni chcą się poprawiać, nie mając żadnej wiedzy, bo przez cały rok olewali mnie i moje zajęcia.

I to nie chodzi o osoby, które są słabe i nie przychodzą na konsultacje, bo się wstydzą, ale na lekcjach łapią dobre oceny, bo się starają, uważają i próbują coś zrozumieć. Chodzi o osoby, które są słabe (a czasem nawet nie) i do tego w nosie mają angielski (ewentualnie można wstawić każdy inny przedmiot). Nie pracują na lekcji, nie pracują w domu, na konsultacje nie przychodzą, bo po co, a potem wydaje im się, że na koniec roku wyżebrzą dwóję.

To frustruje, denerwuje. Sprawia, że mam ochotę krzyczeć. Bo muszę dać im możliwość poprawy, bo tak jest zapisane choćby w statucie szkoły. I całe godziny, które spędziłam bezowocnie, przestają się liczyć, bo on chce poprawiać się pod koniec semestru i już. A z każdej niemal oceny niedostatecznej muszę się przed panią dyrektor rozliczyć. I nikt nie zwraca uwagi na to, że to nie moja wina, że on nie umie, bo nie ma żadnych dowodów, że ja zapraszałam, siedziałam, czekałam, proponowałam. To ja mam się tłumaczyć, rozliczać, umożliwiać.

Z kolei praca z uczniem zdolnym wymaga wielkiego samozaparcia, bo… nie ma na nią czasu. Marnując czas na tych „poprawiających”, którzy tak naprawdę nie przychodzą na konsultacje, nie mam czasu dla tych uczniów, których mogłabym przygotowywać na przykład do konkursów. Większość pracy wykonują oni sami, w domu, a tak nie powinno być. Bo oni też potrzebują pomocy, pokierowania. Tymczasem całe moje siły przekierowywane są na uczniów „słabych” i ich potrzeby (celowo piszę „słabych” w cudzysłowiu, bo, jak już pisałam wcześniej, słabi i starający się zazwyczaj (przynajmniej u mnie) na jakąś dwóję wychodzą, choćby z pracy na lekcji).

Dlatego też uważam (i pisałam o tym kilkukrotnie), że powinien zmienić się system. Że powinniśmy większą odpowiedzialność złożyć na uczniów, jak to było kiedyś. Za moich czasów, jeśli ktoś czegoś nie umiał, to znaczyło, że nie pracował w domu i bez litości dostawał banie. Dzisiaj mówi się, że nauczyciel nie nauczył, nie wytłumaczył, źle wytłumaczył, etc. Tymczasem praca na lekcji to tylko maleńki ułamek tego, co powinien robić uczeń, żeby przyswoić wiedzę. I o tym się zapomina.

A najlepiej całą sytuację odzwierciedla ten rysunek (który swoją drogą, jak się zna rzeczywistość nauczycielską, przestaje być taki śmieszny).