Dymek.

W mojej szkole, jak zapewne w wielu innych (nie mam złudzeń) istnieje problem palenia papierosów. Kilka lat temu, kiedy gimnazjum zamieniało się w zespół szkół (w połączeniu z liceum profilowanym), wszystko zwalano właśnie na starsze dzieciaki. Prawdy w tym było tyle, ile w mojej głowie fizyki kwantowej. Dzieciaki z gimnazjum paliły na długo zanim te z liceum przyszły je „deprawować”. No i oczywiście pozostaje problem zwalczania palenia. Nie można zostawić wszystkiego własnemu biegowi, bo wtedy dajemy znak, że można nam chodzić po głowie. Jednak sytuacje, które zaraz tu opiszę pokazują tylko tyle, że można nam chodzić nie tylko po głowie i nie ponosić żadnych konsekwencji.

Zróbmy taką małą symulację. Powiedzmy, że jest uczennica (co się będę tylko nad facetami pastwić). Dajmy jej na imię Jenny. No i ta Jenny zostaje przyłapana na paleniu. Proszona zostaje o zgaszenie papierosa, ale jedyną reakcją jest puszczenie dymka nauczycielowi prosto w twarz. Tak więc Jenny dostaje uwagę, której efektem są ujemne punkty z zachowania. Dużo punktów. Czy Jenny przeprasza, obiecuje poprawę i poprawia ujemne punkty? Ależ skąd. Jenny albo lepiej się kryje, albo już drugiego dnia zostaje ponownie złapana, bo jej nie zależy.

Można oczywiście zadzwonić do rodziców. Najczęściej reakcja jest zupełnie przewidywalna – oni wiedzą, że córka pali, ale nic nie mogą na to poradzić. Groźba nagannego zachowania na smarkulę nie działa, to co oni mogą zrobić? Wychodzi więc od nas groźba, że skończy się mandatem, ale to ich nie przekonuje, bo nie słyszeli jeszcze, żeby jakiś rodzic płacił.

No właśnie, pozostaje kwestia prawna. Przecież nie wolno palić w budynkach użyteczności publicznej. To podchodzi pod jakiś paragraf, a przynajmniej mandat. Otóż wielokrotne telefony do straży miejskiej i policji z prośbą o wysłanie patroli nic nie dały. Oni nie mają ludzi, za to mają dużo pracy, więc nie mogą wysyłać patroli do jakiejś tam gównażerii (to nie cytat, a jedynie moja własna interpretacja ich słów). I tak koło się zamyka.

Jest jeszcze kolejna sprawa. Palenie w ubikacjach można by zwalczyć (przynajmniej częściowo, nie łudzę się, że całkiem). Można by zatem pomyśleć, że sprawa załatwiona i pozamiatane. Jednak przecież dzieci potrzebują powietrza, światła dziennego. Trzeba więc szkołę otworzyć i wypuścić tą łaknącą świeżego powietrza czeredę na dwór. ZAWSZE, jeśli tylko nie pada i temperatura nie spada poniżej zera. Taka jest decyzja pani dyrektor.

Ta sama pani dyrektor każe nam dyżurować i walczyć z paleniem wszelkimi dostępnymi środkami. Kwestia tego, że robimy z siebie pajaców, którym można nasrać na głowę i jeszcze przyklepać (bo przecież tymi punktami oni się nie przejmują, a poza tym nic nie możemy im zrobić) jakoś do niej nie przemawia. Za każdym razem słyszę słowa „to lepiej jest nic nie robić?”. I czasem mam ochotę zawyć „owszem, lepiej jest nic nie robić, niż udawać i robić z siebie pośmiewisko”. Ale mi nie wolno, więc grzecznie idę na dyżur i łapię palaczy, którzy dmuchają mi dymem w twarz.