Dobre chęci.

Jak wiadomo już od jakiegoś czasu, robię awans. W teorii ma być bardzo mądrze i pięknie, w praktyce jest jak zawsze, czyli tony niepotrzebnych nikomu papierków i na końcu wielki egzamin z teorii. Ale ja nie o tym. Chciałam się jakoś wykazać. Nie tylko na moim poletku, jakim jest angielski, ale też na forum szkoły. Bo tak. No to dostałam w dupę tak skutecznie, że już raczej więcej z żadną propozycją nie wyskoczę.

Otóż chciałam pisać bloga. Nie takiego, jak teraz, bo ten jest anonimowy i w ogóle. Chciałam promować szkołę. Wiadomo, że jak nie ma cię w sieci to nie istniejesz. A nasz szkoła stronę ma słabą. Co chwila coś tam szwankuje, wiadomości aktualnych nie ma, no ogólnie bida z nędzą. Nie interesuje mnie, czyja to wina i z jakiego powodu tak się dzieje. Byłam gotowa iść na kurs i się tym zająć, okazało się jednak, że nie ma takiej potrzeby, bo ktoś już się tm zajmuje. Ok., nie ma sprawy. Pół roku regularnie wchodziłam na stronę, a dupa jak była, tak jest.

No i w końcu pomyślałam sobie, że jak nie z jednej strony, to może z drugiej. Blogi piszę, wiem, jak to jest, więc może tutaj zabłysnę. Pani dyrektor nieco zaniepokojona, że uczniowie będą sobie poczynać, że głupie komentarze wstawiać… Uspokoiłam ją, że postów pisać bez mojej zgody nie będą, bo od tego jest hasło, a komentarze można moderować. Wiem, że wszędzie można się włamać, ale to temat na inną bajkę. Pozostało uzyskać zgodę Rady Pedagogicznej. I tu zaczęły się schody. Nie, nie do końca z Radą.

Ponieważ na ostatniej Radzie (dość intensywnej zresztą i męczącej) padł temat promocji szkoły (bo mają otwierać się nowe oddziały) pomyślałam, że można w tym miejscu wspomnieć o blogu. Bo ulotki, lekcje pokazowe, spotkania z rodzicami są dobre, ale internet to potęga. Usłyszałam dwa zdania:

„No wiesz przecież, jaki rodzaj ludzi pisze blogi.”

oraz

„Nikt już blogów nie czyta, Facebook to potęga.”

Dowiedziałam się więc dwóch rzeczy. 1) Jestem jakimś tam rodzajem człowieka (zboczeńcem? małolatem? nienormalnym? nie zdążyłam sprecyzować). 2) Jestem przestarzała, bo z Facebookiem nie potrafię się zaprzyjaźnić, a pisanie bloga sprawia mi przyjemność (ale ja zawsze dość wolno do wszystkiego dojrzewam, więc jak Facebook przestanie być modny to możecie mnie tam szukać).

Oczywiście pani dyrektor dość szybko zareagowała, stwierdziwszy, że nie mamy na dyskusje czasu. Powiedziała, żebym założyła sobie bloga o sobie (ale nie takiego anonimowego, tylko z nazwą szkoły, etc.) i pisała tylko o swoich osiągnięciach, a inni zastanowią się, co o tym myślą przez ferie i po powrocie zdecydują.

Dlaczego jestem taka wkurzona? Przecież na pierwszy rzut oka wszystko gra. Nie ma zgody, ale nie ma też jej braku. Otóż niezupełnie. Nauczyciele są negatywnie nastawieni dokładnie z tego samego powodu, co pani dyrektor (bo uczniowie). Nie miałam czasu wyjaśnić, jak to działa (bo z pewnością mało kto pisze u nas blogi). Swojego bloga nie założę (i powiedziałam to na głos), bo zainteresowanie będzie nikłe. Przecież nawet zdjęć nie będę mogła dodawać, nawet nazwisk uczestników konkursów nie będę mogła wpisywać, bo nie ma zgody Rady. To kompletny bezsens.

Tak, przemawia przeze mnie ŻAL. Bo można było to załatwić inaczej. Bo można było całą dyskusję przenieść na później. Bo można było dać mi się wypowiedzieć. Można było zrobić wiele rzeczy, które nie zostały zrobione, a żal pozostał. Dlatego też podjęłam decyzję, że nie będę się już udzielać publicznie. Wszystko będzie się odbywać w czterech ścianach mojej sali, a inicjatywy szkolne dusić będę w zarodku wlasnego mózgu. I tyle.