Niedouczona.

Straszna wiadomość dla wszystkich uczniów, ich rodziców, mojej dyrektorki i mnóstwa innych osób, a przede wszystkim dla mnie samej. Jestem niedouczonym szarlatanem, który zamiast znać fachowe pojęcia ze swojej branży, po prostu robi swoje. Skąd takie przemyślenia? Ano ostatnio zdarza mi się uczestniczyć w kursach (z racji robienia awansu i tak ogólnie, w celach dokształcania się) i na jednym z tych kursów doszłam do wniosku, że jestem naprawdę wyjątkową ignorantką, na dodatek nie posiadającą teoretycznej wiedzy z zakresu pedagogiki i metodyki.

Panie prowadzące ten kurs są naprawdę sympatyczne i ja do nich nic nie mam, ale emanują taką wiedzą i roztaczają taką aurę profesjonalizmu, przy której moje poczucie wartości spada poniżej zera. I na dodatek robią to zupełnie bez wyrachowania, tak całkiem nieświadomie. Bo ja nie czytam każdej kolejnej ustawy, nowelizacji, rozporządzeń ani innych papierków, a one tak. Bo nie wgłębiam się w publikacje naukowe na temat metodyki, a tych ze studiów już dawno wyrzuciłam z pamięci, a one nie. Nie rozpoznaję żadnego z nazwisk, które te panie traktowały jako coś tak oczywistego (znaczy że powinnam znać te nazwiska i prace tych ludzi), że zrobiło mi się wstyd i się popłakałam.

Nie, to nie żart i nie ironia. Siedziałam tam, robiłam minę w stylu: znowu ta głupia alergia (a trzeba nadmienić, że żadnej alergii na stanie nie posiadam) i łzy spływały mi po policzkach, a oczy świeciły jak latarnie o północy. Nie chlipałam ani nie wydawałam żadnych innych serce rozdzierających jęków i pewnie dlatego panie miłosiernie spuściły zasłonę milczenia w temacie moich łez, bo nie wierzę, że tak po prostu ich nie zauważyły (chyba że wzięły moje ciągłe pocieranie gałek w celu pozbycia się wyżej wymienionych za oznakę zmęczenia).

No tak, wniosek jest jeden – należy się dokształcić, i to jak najszybciej i jak najrzetelniej. Jest jednak pewien problem, który chyba uwiera w tym wszystkim najbardziej i robi ze mnie jednostkę niedouczoną i niedorozwiniętą niemalże – ja po prostu wielu z tych rzeczy nie rozumiem. A nawet jak rozumiem, to nie widzę w nich sensu. Debatowanie nad tym, jakimi metodami uczę i jakich technik używam w pracy z dziećmi wydaje mi się absurdalne. Już samo poznawanie nazw tych metod, ich charakterystyki, już sam fakt, że ktoś miał ochotę i kaprys je ponazywać, scharakteryzować i kazać się komuś ich uczyć jest dla mnie fenomenem samo w sobie.

Nie teoretyzuję. Uczę. Może to dobrze, może źle. Nie mam czasu na czytanie tych wszystkim mądrych książek i ustaleń, rozporządzeń i innych papierków (chociaż właściwie powinnam, bo przecież traktują o moim zawodzie). Uczę. A przynajmniej staram się to robić, bo coraz bardziej rozszerzona papierologia zaczyna mi to skutecznie uniemożliwiać.

No i w końcu ostatnie stwierdzenie, które w zawodzie nauczyciela jest najbardziej adekwatne do sytuacji – papier wszystko przyjmie. Tak było do tej pory i tak będzie zawsze. Możemy napisać cuda na kiju i nawet wykazać się jakimś tam wynikiem, ale prawda jest taka (przynajmniej w moim przypadku), że robię, co mogę. Nie zawsze jest to zgodne z tym, co napisałam, bo jakim cudem w kwietniu mogę przewidzieć, na jakim poziomie będę miała uczniów i co uda mi się z nimi zrobić. A potem trzeba robić poprawki, aneksy, a potem zdarza się lepsza klasa i cały cyrk z papierkami zaczyna się od nowa. Ale papier wszystko przjmie.

No i postanowienie na nowy rok – dokształcić się w zakresie teorii.