Religia.

No i pech chciał, że w końcu muszę wyrzucić z siebie to, co myślę na temat religii. Zwykle rano czytam wyróżnione posty na onecie, a tym razem rozgorzała dyskusja na temat ocen z religii wliczanych do średniej, dlatego mną tak tąpnęło.

Otóż jak dla mnie wiara to indywidualna sprawa każdego człowieka. Wszędzie... ale oczywiście nie w Polsce. W takim kraju żyjemy, że co krok napotykam jakieś symbole religijne, kościoły, kaplice, a wszystko to należące do jednej tylko religii. Smutne to chyba... 

Dorastałam w czasach, kiedy religii uczono w salkach katechetycznych przy kościele, bo o wprowadzeniu jej do szkół jeszcze nikt nie myślał. I tak było dobrze, i po co było to zmieniać. Pamiętam, że z radością biegłam na katechezę, bo było to coś innego. Wszystko zepsuło się, gdy zaczęli KAZAĆ chodzić mi na religię. Nadal trochę mi się podobało, ale już mniej. Potem dorosłam, zaczęłam samodzielnie myśleć, wyciągać wnioski i wyciągnęłam wniosek o odejściu od kościoła. Od jakiegokolwiek kościoła.

Teraz, kiedy myślę o moim dziecku i wychowywaniu go w ateiźmie, coraz bardziej przeraża mnie "religijność" Polaków, przejawiająca się głównie w indoktrynacji. Bo jak inaczej nazwać fakt, że religia wprowadzana jest już na poziomie przedszkoli, że w szkołach właściwie obowiązkowa jest religia, bo znaleźć szkołę, gdzie prowadzone są zajęcia etyki to można co najwyżej pomarzyć. Przeraża mnie świadomość, że będę musiała wychowywać dziecko w cieniu tego wszystkiego, bo nie będę posyłać go na lekcje religii. Jaką będzie miało alternatywę? Siedzenie w czytelni czy świetlicy, bo przecież nie zawsze religię da się włożyć na pierwszą czy ostatnią lekcję. Nie chcę tego... ale nie mam nic do gadania, bo nie ja decyduję. Niestety decyduje rząd, który w tym względzie ma coraz "ciekawsze" pomysły podlizania się kościołowi, a ja nawet nie wiem dlaczego.

Za każdym razem, kiedy o tym pomyślę, słabo mi się robi.